Capitulo 8

       Zapowiadał się wyjątkowo chłodny i pochmurny poranek. Po niebie pływało kilkanaście chmur zwiastujących liczne opady deszczu, a może nawet wieczorną burzę. Choć dzień ten wyglądał na stracony, dla Luny, która wstała dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze, był on całkiem dobry. Po tygodniowej przerwie od szkoły, a co za tym idzie również znajomych, miała w końcu na nowo przekroczyć próg placówki BSC. 

      Mało tego, mogła to zrobić sama, bez pomocy kul czy drugiej osoby, którą w ostatnim czasie często okazywał się Matteo. Jej kontuzjowana kostka miała się coraz lepiej, a po opuchliźnie nie było już śladu, dzięki czemu mogła swobodnie włożyć szkolne buty. Bandaż zastąpiła stabilizatorem, a grymas na twarzy - uśmiechem. Ponadto Simon przyjechał do Buenos Aires. Dziewczyna nadal nie mogła uwierzyć, że jej najlepszy przyjaciel znowu mieszka parę domów od niej. Wczoraj wolny czas spędzili razem, dużo rozmawiając i śmiejąc się, a Luna mogła na nowo poczuć rodzinne klimaty Meksyku. Do pełni szczęścia brakowało jej jedynie morskiej bryzy. Dzisiejsze popołudnie również miała już idealnie zaplanowane - zamierzała poznać ze sobą Ninę i Simona. Była pewna, że bez problemu znajdą wspólny język, a ona będzie mogła jednocześnie spędzać czas z dwójką najlepszych przyjaciół.

       Jako pierwsza ostrożnie weszła do limuzyny i zajęła swoje stałe miejsce przy oknie. Od pamiętnego wypadku nie zamieniła słowa z blondynką. Czuła, że ta winna jest jej przeprosiny, jednak postanowiła nie robić z tego afery i wziąć winę na siebie, bo bądź co bądź sama zdecydowała się na ten numer. Między dziewczynami panowała wyjątkowo napięta atmosfera i choć Luna starała się ignorować obecność Ambar, ta zawzięcie jej to utrudniała - wysyłając piorunujące spojrzenia i złośliwe uśmiechy. Tym razem jej się udało, Valente została wyeliminowana z konkursu, zatem ona mogła bez przeszkód królować na torze. Jedyną rzeczą jakiej nie rozumiała Meksyknaka, były intencje blondynki. Dlaczego pozbyła się akurat jej? W J&R jest dużo więcej utalentowanych wrotkarek, które mogły zagrozić jej pozycji.
      Cała droga minęła w ciszy, Luna siedziała pogrążona we własnych myślach, z kolei Ambar jak zwykle zajmowała się komórką, co rusz nagrywając wiadomości głosowe do Jasmin.  

Wchodząc do szkoły od razu ujrzała samotnie stojącą i bawiącą się telefonem Ninę. Obie od razu przytuliły się na powitanie i zaczęły żywo dyskutować.

- Tak się ciszę, że jesteś - powiedziała Simonetti, siadając na pierwszej wolnej ławce.

- Ja też. Nie sądziłam, że aż tak będę tęsknić za szkołą - zaśmiała się Luna, rozglądając dookoła.

- Czyżbyś kogoś szukała? - zapytała brunetka, unosząc zabawnie jedną brew.

- Co? Nie, nie.. - odparła Meksykanka, wodząc oczami po całym korytarzu. Nina doskonale wiedziała za kim rozgląda się jej przyjaciółka, dlatego od razu powiedziała:

- Jeszcze go nie ma, zawsze przychodzi przed samym dzwonkiem.

- Ale kto? - dopytywała się Valente, udając, że nie wie o kim mowa.

- Nie udawaj Luna - zaczęła jej koleżanka - Obie dobrze wiemy, że stęskniłaś się również za Matteo - dodała, przybierając swój charakterystyczny wyraz twarzy zarezerowowany wyłącznie na rozmowy o chłopaku.  Nastolatka tylko się uśmiechnęła i ochoczo przytaknęła na słowa przyjaciółki. Innych mogła oszukiwać, ale nie ją. Dziewczyny jeszcze chwilę rozmawiały, a gdy zadzwonił dzwonek, obie udały się w kierunku pracowni fizycznej.

~*~

      Fizyka, jak to fizyka - ciągnęła się w nieskończoność. Każde zadanie było udręką dla młodej Meksykanki, naszczęście Nina widząc to, chętnie podsuwała jej gotowe rozwiązania. Luna wiedziała, że w ten sposób niewiele wynosi z lekcji, jednak sama zrozumiałaby z tego jeszcze mniej, dlatego tylko przepisywała notatki przyjaciółki. Dzwonek kończący lekcje, był dla niej istnym wybawieniem. Jako pierwsza opuściła salę i tuż po wyjściu, wpadła na Matteo. Nim zorientowała się z kim ma do czynienia, ten od razu objął ją w talii i przyciągnął ku sobie, zamykając w szczelnym uścisku. Valente nie potrzebowała widzieć twarzy chłopaka, by już po jednym zbliżeniu rozpoznać w nim Balsano. Tylko on potrafił wywołać paraliż na jej ciele, a także przyprawić o stado motyli w brzuchu. Bez chwili zastanowienia odwzajmniła czynność, tuląc się do klatki piersiowej Włocha. Za każdym razem czuła intensywny zapach jego perfum, który mile podrażniał jej nozdrza. Ku jej zaskoczeniu Matteo jako pierwszy się odsunął i powiedział:

- Ciesze się, że wróciłaś - załamał mu się głos, chciał coś jeszcze dodać, jednak odjęło mu mowę. Takie coś zdarzyło mu się po raz pierwszy, żadna dziewczyna nie wywoływała w nim tak silnych emocji, jak stojąca na przeciw brunetka - tęskniłem - wyszeptał cicho.

- Ja też - odparła Luna, patrząc na chłopaka. Spojrzeli na siebie, a dziewczyna ponownie zatonęła w czekoladowych soczewkach chłopaka. On również nie mógł oderwać wzroku od przepełnionych radością i optymizmem oczu Meksykanki. Z chwilowego zastoju wyrwał ich głos Gastona:

- O Luna! - zawołał, wyrywając dziewczynę z transu - Jak noga? - dodał, stojąc już przy nich.

- Dobrze, niedługo bedę mogła wrócić na tor - odparła szczęśliwa Valente - Chwila, widzieliście Ninę? - zapytała po chwili, uświadamiając sobie, że nie ma z nimi jej przyjaciółki.

- Nie - odparli zgodnie.

- Hej Nina, Chodź! - zawołała Luna, dostrzegłszy Simonetti na drugim końcu korytarza. Dziewczyna niechętnie dołączyła do paczki znajomych. Jej zachowanie pokierowane było obecnością Gastona, nie chciała przebywać w jego towarzystwie, szczególnie po ich ostatniej wspólnej próbie, na której niestety był świadkiem telefonu od jej ojca. Nina miała poważne problemy rodzinne, jednak nie chciała nikogo obarczać swoimi zmartwieniami, dlatego wolała nie wspominać o swoim ojcu i udawać, że nie istnieje.

- Coś się stało Luna? - zapytała, ustawiając się koło koleżanki, a jak najdalej od Peridii.

- Nie, wszystko gra - odparła Meksykanka, nie zdając sobie sprawy z sytuacji jaka zaszła między tamtą dwójką.

- Możemy porozmawiać? - powiedział Gaston, kierując swoją wypowiedź w stronę Niny. Ta tylko spuściła głowę na dół, udając, że nie słyszała słów chłopaka.

- Wyczuwam jakiś kwas - wtrącił się Matteo, poklepując kumpla po plecach.

- Nina, ja... - zaczął, jednak przerwał mu dzwonek oznaczający koniec przerwy. Simonetti była uratowana. Nie czekając na przyjaciółkę, szybko udała się do klasy, z kolei Luna została jeszcze chwilę, żegnając się z chłopakami.

- Do zobaczenia - powiedziała z zamiarem odejścia, jednak w ostatniej chwili Matteo chwycił ją za rękę i zapytał:

- Masz plany na popołudnie? - Dziewczyna chciała ochoczo odpowiedzieć NIE i móc spotkać się z chłopakiem, jednak przypomniała sobie o Simonie, z którym już wczoraj zaplanowała cały dzień, dlatego odparła smutnym tonem:

- Niestety tak - odbiegła w kierunku sali lekcyjnej, nie patrząc mu w oczy. Bała się jego reakcji, a jeszcze bardziej emocji jakie by w niej wywołała.
On tylko posmutniał i odwróciwszy się na pięcie, udał do klasy.

~*~

    To chyba nie jest mój dzień - powtarzał sobie w myślach samotnie spacerujący chłopak. Przeważnie wracał ze swoim najlepszym kumplem, jednak ten miał coś ważnego do załatwienia z Niną, nie mówił co. Jak na siebie samego był bardzo tajemniczy. Matteo nie nalegał, wiedział, że prędzej czy później kumpel sam mu powie w czym rzecz. Odwoławszy szofera ojca, zdecydował się na pieszy powrót do domu. Z jego planów nic nie wyszło, dzisiejsze popołudnie zarezerwował całe dla Luny, jednak ta oschle go olała bez słowa wyjaśnienia. Uważał, że to już najwyższy czas, by zaprosić dziewczynę na randkę z prawdziwego zdarzenia. Chciał ją zabrać w wyjątkowe miejsce, jakim była dla niego polana na obrzeżach miasta. Wszystko było idealnie zaplanowane, jedynym brakującym elementem była ona sama. 

      Szedł prosto, patrząc przed siebie i wybiegając myślami w daleką przyszłość, gdy do jego uszu dobiegł melodyjny głos, którego nie sposób było pomylić z innym. Od razu przystanął i zaczął nadsłuchiwać skąd dokładnie dobiega. Skierował się w tamtą stronę, niestety uczynił to ku swemu nieszczęściu. Dziewczyna siedziała na ławce w towarzystwie znienawidzonego przez niego chłopaka - Simona. Wyglądali na szczęśliwych. Obydwoje śmiali się i żywo gawędzili. Na jego twarzy pojawił się grymas złości, jednak szybko przeistoczył się w smutną minę. Balsano bardzo zależało na młodej Meksykance, dlatego widok taki jak ten, wywoływał u niego nostalgię i przede wszystkim ogromne rozczarowanie. Bolał go fakt, że dziewczyna wolała towarzystwo kogoś takiego jak Simon, podczas gdy on akurat dzisiaj pytał się jej o plany na resztę dnia. Patrzył smutnie na co rusz przytulającą się dwójkę przyjaciół. Nie tolerował Alvareza, nie dość, że często musiał o nim wysłuchiwać, to jeszcze teraz zmuszony był oglądać go na co dzień w J&R. Uważał go za intruza w swoim życiu, który bezczelnie odciągał od niego Lunę. Był zdeterminowany i wściekły, gotowy na wszystko byle pozbyć się konkurenta o serce Valente. Z przykrością musiał stwierdzić, że przegrywał ten pojedynek. 

    Nie mogąc dłużej znieść widoku tej dwójki, odwrócił się i przechodząc kawałek prosto, usiadł na samotnej, wolnej ławce. Tak samotnej jak on. Ku jego zdziwieniu nie długo było mu dane siedzieć w pojedynkę, gdyż po niespełna pięciu minutach dosiadła się do niego blond-włosa dziewczyna, mówiąc przy tym:

- Już wiesz jak to jest czuć się odrzuconym?

~*~

     Do domu wracała samotnie i choć szła dość szybkim tempem, to starała się możliwie jak najbardziej wydłużyć dystans, jaki miała do pokonania. Potrzebowała chwili samotności na świeżym powietrzu, by móc w spokoju poukładać wszystkie dręczące ją myśli. Od jej ostatniej wizyty w Rollerze minęło już kilka dni, omijała to miejsce szerokim łukiem, tak samo jak osobę często w nim przebywającą - Gastona. Wyklinała w myślach los, który okazał się być tak niefortunny, że akurat w obecności chłopaka odezwał się jej ojciec. Nina była bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie, od czasu pojawienia się w jej życiu Luny, powoli otwierała się na świat, jednak nigdy nie wyjawiła nikomu tajemnicy rodzinnej. Każdego dnia wstydziła się własnego nazwiska, a przede wszystkim ojca. Parę lat temu jej rodzice się rozwiedli, a ona pozostawała pod opieką samotnej matki - taką wersję wydarzeń znali jej znajomi. Nikt nie domyślał się prawdy, a nastolatka nie była skłonna jej wyjawić.

Wyobraziła sobie sytuację sprzed paru lat - przed jej oczyma rozciągał się widok więziennej celi, ławy sądowej, a także wozów policyjnych. To było dla niej za wiele, nie potrafiła sama tego udźwignąć. 

     Załamana usiadła na pierwszej wolnej ławce i schowała twarz w dłoniach, próbując się uspokoić. Starała się głęboko oddychać i wymazać z pamięci traumatyczne wspomnienia, niestety była za słaba. Nie radziła sobie z własnymi myślami i wyobraźnią. Po jej zimnym policzku spłynęła łza, a za nią posypały się kolejne. Tak bardzo chciała zapomnieć, odizolować się od przeszłości. Wszystko szło gładko do czasu ostatniego telefonu od ojca, który przypomniał jej o swoim istnieniu. Od tamtej pory dziewczyna znowu zaczęła miewać koszmary, a jej humor diametralnie uległ pogorszeniu. Nawet udawanie, które dotychczas było jej specjalizacją, teraz sprawiało jej trudność. Zrezygnowana nie chciała dłużej powstrzymywać emocji, dlatego pozwoliła sobie na tą chwilę słabości. Zapłakana i zaaferowana walką z samą sobą, nie zauważyła chłopaka, który ostrożnie się do niej dosiadł i delikatnie otulił ją ramieniem, jednocześnie przysuwając do siebie. Podniosła wzrok, a jej oczom ukazał się zatroskany Gaston. Martwił się o nią i chciał jej pomóc, jednak najpierw musiał poznać prawdę.

- Myślę, że musimy porozmawiać - powiedział Peridia, lekko gładząc jej włosy. Ona nic nie odpowiedziała, a jedynie wtuliła się w tors chłopaka. Potrzebowała go, jednak bała się to przyznać sama przed sobą, a co dopiero przed nim.

- Chciałbym ci pomóc, ale najpierw muszę wiedzieć co jest grane - zaczął ponownie brunet - Cokolwiek to jest, nie jesteś sama - dodał, zaciskając mocniej uścisk w jakim się znajdowali.

- Wiem - wyszeptała cicho przez łzy.

Oto i mamy kolejny rozdział

Gastina kwitnie, z kolei Lutteo szykują się niemałe zawirowania

Co dręczy Ninę?

Co zmieni powrót Simona?  

Jak dalej potoczą się losy Lutteo?

To i wiele więcej w następnych rozdziałach!

Kolejna część już niebawem.

Dziękuję za wszystkie komentarze i odwiedziny, 

są dla mnie mega motywacją do pisania!

Widzimy się już niedługo, do napisania;*