Capitulo 6

      W rodzinnym mieście Luny zawsze świeciło słońce, a nagrzane ulice tętniły życiem. Dobrym sposobem na ochłodzenie się, był spacer niedaleko morza, od którego wiała przyjemna bryza. To popołudnie nie różniło się niczym od pozostałych. Ludzie jak co dzień pracowali, uczyli się, a także miło spędzali czas wolny. Dzień taki jak ten, można było spokojnie określić mianem typowego. Jednak dla Simona był to bardzo szczególny czas. 

       Był już pełnoletni i impulsywnie podjął decyzję o podróży do Buenos Aires. Bardzo tęsknił za swoją najlepszą przyjaciółką, a także nieodwzajemnioną miłością. Czuł, że ich przyjaźń znacznie osłabła i uważał, że póki jest co ratować, trzeba to zrobić. Miał wiele planów i aspiracji na swoją przyszłość w nowym kraju. Tymczasowo znalazł nocleg u dobrych znajomych rodziny, którzy chętnie zaoferowali mu pomoc na start. On sam wiązał swoją drogę życiową z muzyką, marzył by być członkiem zespołu i móc z innymi dzielić się swoją pasją. Pisał własne kawałki, a także grał na gitarze. Wiedział, że z samego hobby nie uda mu się utrzymać, dlatego był przygotowany na poszukiwania dorywczej pracy.

- Nie płacz mamo, będę często przyjeżdzał w odwiedziny - powiedział uśmiechnięty chłopak, próbując pocieszyć już tęskniącą za nim matkę.

- Uważaj na siebie kochanie i dzwoń codziennie - odparła zatroskana mama. W jej oczach Simon dostrzegł łzy, jednak kobieta dzielnie je powstrzymywała. Przytuliła swojego syna i dając mu wolną rękę, odprowadziła do taksówki czekającej pod domem. Chłopak zapakował wszystkie walizki i ostatni raz szczerze uśmiechnął się do matki, a ona mimo całego smutku i żalu, jakim była przepełniona, odwzajemniła uśmiech. Kochała swoje dziecko na tyle mocno, że gdy nadszedł jego czas, pozwoliła mu odejść i podążać za marzeniami.

     Samochód ruszył. Jechali wzdłuż Alei Choinek, która zawsze budziła w chłopaku miłe wspomnienia z dzieciństwa. Ostatni raz patrzył na dawną pracę, na morze, na wszystkie budki ustawione wzdłuż głównej ulicy. To wszystko wywołało promienny uśmiech na twarzy Simona, który nim udał się na lotniko, jeszcze raz spojrzał na panoramę miasta i cicho powiedział:

- Żegnaj Cancun.

~*~

      Tego wieczoru w Rollerze panował wyjątkowy spokój i cisza. To wiecznie tętniące życiem miejsce, chwilowo ucichło, dając Gastonowi idealną szansę na zbliżenie się do Simonetti. Tor był niemalże pusty, w rogach kręciło się jedynie kilka pojedynczych wrotkarzy, a w barze ponad połowa stolików ( w tym podwójnych ) była wolna. Chłopak przyszedł nieco wcześniej, by na spokojnie ubrać wrotki i zaczekać na przyjaciółkę. Nerwowo spoglądał na zegarek w oczekiwaniu Niny, a gdy ta lekko spóźniona w końcu się zjawiła, radośnie powiedział:

- Dobrze, że jesteś. Siadaj, pomogę ci z wrotkami - wypowiadając te słowa przesunął się tak, że dziewczyna miała miejsce, by dosiąść się do niego. Skrępowana brunetka, możliwie jak najszybciej włożyła wrotki. Mimo wielu lekcji ze strony Luny nadal miewała trudności z ich odpowiednim zasznurowaniem. Może to przez brak wprawy? A może siły? Jedno było pewne - nie radziła sobie z tym. Ku jej (nie)szczęściu chłopak od razu zauważył owy problem i kucając u jej stóp, powoli zaczął wiązać drugą cztero-kołową rolkę.

- Dziękuję - powiedziała lekko uśmiechnięta dziewczyna, gdy Peridia uporał się z jej wrotkami. Obydwoje byli już gotowi do próby. Skierowali się w kierunku wrotkowiska, a gdy znaleźli się już bezpośrednio na nim, Nina potknęła się i wpadła idealnie w ramiona bruneta.

- Ostrożnie - zaczął rozbawiony Gaston - Musisz być w pełni sprawna jeśli chcemy dobrze wystąpić - dodał, puszczając Simonetti, która starała się  za wszelką cenę uniknąć kontaktu wzrokowego.

- Myślałem nad doborem piosenki - odezwał się ponownie chłopak, jednak po raz pierwszy ona mu przerwała, mówiąc:

- Ja też, co powiesz na... - nie dokończyła.

- Corazon - wypowiedzili jednocześnie, a ich spojrzenia zetknęły się, mimo uników Niny. Nie spuszczając z siebie wzroku, uśmiechnęli się, na znak, że utwór konkursowy mają już ustalony. Po chwili ciszy Gaston powiedział:

- Mam kilka pomysłów co do choreorafi, chodź, pokażę ci. - po tych słowach obydwoje zabrali się za trenowanie do konkursu.

      Mimo wcześniejszych uprzedzeń Nina bawiła się doskonale w towarzystwie Peridii. Dużo ćwiczyli, a chłopak cierpliwie pomagał jej, gdy ta miała z czymś problem. Niejednokrotnie upadała, ale on zawsze uśmiechnięty czuwał nad nią i jak najczęściej starał się ją asekurować. Zdecydowali się na dość wymagający układ, zawierający liczne skoki i podnoszenia. Oczywiście wszystko było dostosowane do poziomu Niny, która po dwóch miesiącach nauki jazdy, nie dorównywała w tym Gastonowi. Jeden ze skoków wymagał bezpośredniego kontaktu cielesnego, z czego brunetka nie była zachwycona, jednak mimo to, wykonała go w miarę poprawnie. Bliskość chłopaka krępowałą ją, szczególnie w chwilach, gdy nie mogła w żaden sposób uciec, lub dyskretnie się odsunąć. Bała się każdego ruchu i odzywała tylko w konieczności, a niestety wspólny trening często narzucał jej ten przymus.

- Na dziś już koniec - powiedział Gaston, widząc zmęczenie malujące się na wtarzy Simonetti - prawie połowę mamy już gotową - dodał, łapiąc ją za rękę i prowadząc do zejścia z toru. Ona bez oporów dała mu się pociągnąć, nie miała na nic siły, nawet na wcześniejsze wykręty.
      Po zdjęciu wrotek obydwoje skierowali się w stronę wyjścia, gdzie Gaston ponownie podjął próbę rozmowy:

- Jeśli chcesz, to mogę cię pod... - nie dokończył, gdyż przerwał mu dzwonek komórki Niny. Ta szybko odebrała i niemal od razu się rozłączyła.

- To tata - zaczęła - muszę już iść - odparła, szybko chowając telefon. W jednej chwili posmutniała i zrobiła się jeszcze bardziej nerwowa niż zazwyczaj w obecności chłopaka. Bez słowa pożegnania pobiegła w kierunku parkingu, zostawiając zdezorientowanego Gastona całkowicie samego. Peridia od razu zauważył dziwne zachowanie dziewczyny i jej nagłe pogorszenie humoru. Domyślał się, że pewnie Ricardo jest w to zamieszany, ale dlaczego tak się zdenerwowała jego telefonem? Nigdy o nim nie wspominała, a ze szkoły wracała sama, lub z mamą. Właściwie do tej pory nie słyszał nic o istnieniu jej ojca.  Pogrążony we własnych myślach udał się do domu, jednak nie zamierzał odpuścić. Chciał za wszelką cenę dowiedzieć się, co było przyczyną zmiany nastroju Niny.

 ~*~

        Luna siedziała samotnie w pokoju, zmagając się z zadaniem z matematyki. Jak na razie jej jedyną oceną była jedynka, a raczej kilka. Nie rozumiała jej i chociaż bardzo się starała, nie mogła pojąć istoty zadań tekstowych. Znała wszystkie zasady, jednak gdy przyszło jej rozwiązać treść, żadna z nich nie sprawdzała się w praktyce. Mimo pomocy Niny, dziewczyna znajdowała się w coraz gorszej sytuacji z przedmiotu.

      Dzisiejszego wieczoru również nerwowo gryzła końcówkę ołówka, próbując dociec wyniku. Szukała pomocy w podręczniku, a nawet w internecie. Mimo szczerych chęci i zaangażowania, dalej pozostawała na etapie rozpisania danych. Jej udrękę przerwało ciche pukanie drzwi. Dziewczyna pewna, że to mama szybko zawołała:

- Proszę! - jak ogromne było jej zdziwienie, gdy w drzwiach zamiast mamy, ukazała się postać Matteo. Był w wyjątkowo dobrym humorze i z uśmiechem na ustach powiedział:

- Hej kelnereczko, słodko wyglądasz w piżamce - zdezorientowana Luna natychmiast zakryła się kołdrą  i spuściła wzrok na dół. Poczuła jak jej policzki goreją i próbując ukryć swoje zdenerowanie, nerwowo zaczęła bawić się długopisem.

- Co tu robisz Matteo? - zapytała po chwili, podnosząc wzrok na chłopaka. On uśmiechnął się i przysiadł na łóżku, mówiąc przy tym:

- Nina prosiła, bym dotrzymał ci dzisiaj towarzystwa - zaczął mówić - i zastąpił ją w roli nauczyciela od matematyki - dodał, spoglądając na stos książek leżących wokół dziewczyny.

- Dziękuję, to miło z twojej strony, ale naprawdę nie musiałeś - odpowiedziała już mniej zawstydzona Luna. Siedziała zakopana pod kołdrą tak, że wystawała jej jedynie głowa.

- Wiem, ale robię to, bo już wcześniej chciałem ci pomóc, pamiętasz? - odparł Włoch, rozsiadając się wygodniej na skraju łóżka, a jednocześnie zachowująć ostrożność, by nie urazić kontuzjowanej nogi Valente.

- Tak - powiedziała cicho Meksykanka, po czym sięgnęła po zeszyt z zadaniem - Pomożesz mi w tym? - zapytała, słodko mrugając oczami.

- Pokaż co tu masz - odrzekł Balsano, uważnie lustrując treść zadania. Był bardzo dobrym uczniem, a matematyka nie sprawiała mu najmniejszych problemów, dlatego od razu wiedział, jak poprawnie rozwiązać zadanie.

     Cały wieczór spędzili w swoim towarzystwie, wspólnie rozwiązując coraz trudniejsze zagadnienia z przedmiotów ścisłych. Nauka z Matteo, różniła się od tej z Niną, potrafił lepiej dotrzeć do Meksykanki, często decydując się na rysowanie i gestykulowanie. W przerwach śmiali się i rozmawiali, obydwoje czuli się swobodnie, a po wcześniejszej krępacji nie było już śladu.

- O czym chciałeś ze mną porozmawiać w Rollerze? - zaczęła temat Luna, na co chłopak gwałtownie posmutniał i powiedział:

- Chciałem byśmy razem wystąpili w konkursie, ale to już za niecały miesiąc, a ty musisz dużo odpoczywać - po wypowiedzeniu ostatniego słowa, zamilkł, czekając na reakcję dziewczyny. Ona z kolei minimalnie się uśmiechnęła, mówiąc:

-  Chyba będziesz musiał poszukać nowej partnerki.

- Nie wezmę udziału w zawodach - odparł szybko Matteo, powoli podsuwając się bliżej Luny - Bez ciebie, to nie będzie to samo - dodał, patrząc w oczy Meksykance, na co ona ponownie się zaróżowiła i w geście odpowiedzi, promiennie uśmiechnęła do chłopaka. Balsano widząc lekko czerwone policzki Luny, poczuł się pewniej i ostrożnie pogładził ją po dłoni. Nie cofając wcześniejszego gestu, zbliżył się o kolejne centymetry w stronę brunetki, a ona czując woń jego perfum, momentalnie zatraciła się w zapachu i rozpłynęła w czekoladowych oczach chłopaka. Dzieliła ich coraz mniejsza odległość, aż w końcu ich twarze znalazły się na równi. W tym momencie dziewczyna lekko się odsunęła, uwalniając rękę z wcześniejszego złączenia.

- Coś nie tak? - zapytał zdezorientowany Matteo.

- Musisz wiedzieć, że... - zaczęła mówić speszona Valente, a jej głos lekko drżał - jeszcze nigdy się nie całowałam. Nie wiem czy jestem na to gotowa. - udało się. Wydusiła z siebie to, czego tak bardzo się wstydziła. Po chwili poczuła ulgę na sercu, tak jakby ktoś ściągnął z niej ogromny ciężar, jakim były te słowa. Chłopak lekko się uśmiechnął i czule odpowiedział:

- Zaczekam.

Oto i jest szczęśliwa szósteczka!
Mam nadzieję, że fani Gastiny będą usatysfakcjonowani ich próbą
Zdradzę wam, że to dopiero początek relacji tej dwójki, ale na ciąg dalszy troszkę musicie poczekać
Co myślicie o rozdziale?
Ja sama jestem z niego w miarę zadowolona, ale ocenę pozostawiam wam.
Pierwszy dzień szkoły, cieszycie się?
Dziękuję za wszystkie odwiedziny i komentarze pod ostatnim rozdziałem, 
bardzo zmotywowały mnie do pisania dalszych części.
Do napisania;*